Chcą zabić prawdę

Uważam, że zamach w Smoleńsku przygotowały polskie i rosyjskie służby specjalne. Środowiska, które wywodzą się ze służb specjalnych PRL

Jacek i Michał Karnowscy rozmawiają z mecenas MARIĄ SZONERT-BINIENDĄ

Jak doszło do tego, że trafiliście państwo do Stanów Zjednoczonych?

Jesteśmy emigracją polityczną, a nie ekonomiczną. Wyjechaliśmy w 1982 r., gdy byliśmy jeszcze piękni i młodzi. Dostaliśmy bilet w jedną stronę.

Już piękni i młodzi.

(śmiech) Mąż był wówczas na studiach doktoranckich na Politechnice Warszawskiej, wcześniej skończył Wydział Samochodów i Maszyn Roboczych. Ja robiłam podyplomowe studia dziennikarskie na Uniwersytecie Warszawskim. W momencie wprowadzenia stanu wojennego byłam na dziennikarstwie.

Gorzej być nie mogło. Nieprzypadkowo śp. Jacek Maziarski dał wówczas słynne ogłoszenie: „Szukam uczciwej pracy”.

To było bardzo ciekawe doświadczenie. Te studia rozpoczęłam jeszcze w czasie odwilży solidarnościowej. Na własne oczy i uszy doświadczyłam więc, jak błyskawicznie działa zniewolenie polityczne. Z dnia na dzień po 13 grudnia 1981 r. większość moich profesorów zmieniła poglądy jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Natychmiast zaczęli śpiewać tak, jak WRONA kazała.

Po czymś takim łatwo zwątpić w ludzi.


Dziś nie pamiętam nawet nazwisk tych osób. Co ważne, zmiana dotyczyła nie tylko wykładowców. Szczególnie mocno utkwiła mi w pamięci scena związana z inicjatywą NZS wiosną 1982 r. Zrzeszenie wezwało wówczas do akcji protestacyjnej opuszczenia zajęć, czyli do wyjścia z sal wykładowych w samo południe. Miałam wówczas wykład z politologii na Wydziale Dziennikarstwa, w budynku przy Krakowskim Przedmieściu, naprzeciwko pomnika Kopernika. Od razu na początku profesor ostrzegł, że zajęcia są obowiązkowe i nie życzy sobie żadnych zakłóceń. Presja była więc duża. Zbliżała się godz. 12 i każdy wiedział, że zbliża się jego osobisty test, test odwagi cywilnej, test, który będzie rzutował na jego przyszłość, na jego szanse życiowe. I gdy już wybiło południe, okazało się, że wyszłam z sali... jako jedyna. Na korytarzu spotkałam jeszcze jednego studenta, który wyszedł z innej grupy. I tak we dwoje podeszliśmy do okna, wypatrując na Krakowskim Przedmieściu jakiegoś znaku protestu, czy może ktoś jeszcze się pojawi. Ale nic się nie działo. Panował marazm. Mimo to cieszyłam się, że nie byłam sama.

Wróciła pani do sali?

Wróciłam. Profesor wyraźnie się cieszył, że znalazła się tylko jedna „wariatka”, która usłuchała wezwania opozycji. Ale ta historia ma swoją symboliczną puentę. Bo po latach dowiedziałam się, że ten kolega, który wyszedł wtedy z innej sali wykładowej i stał razem ze mną na korytarzu, był tajnym współpracownikiem SB. Miał zgłosić, kto protestuje!

Rzeczywiście mocne. Co było dalej? Dokuczano pani?

Raczej traktowano z pobłażaniem jako naiwną blondynkę (śmiech). Atmosfera była taka, że po brutalność sięgano w stosunku do mężczyzn. Ale oczywiście wiedziałam, że moja kariera dziennikarska jest właściwie przekreślona.

Wówczas zapadła decyzja o emigracji?

Nie, to było parę miesięcy później, też w 1982 r. Pojechaliśmy z mężem na wakacje do Białowieży z naszą córeczką, wówczas trzyletnią. Nagle w środku nocy łomotanie do drzwi. Wchodzi milicja i zabiera mi męża. Zostaję sama z dzieckiem. Rano zaczynam szukać Wiesława. Jadę do więzienia do Hajnówki, jak mi doradzono. Pytam, czy jest. Oni, że nic nie wiedzą, nic nie słyszeli. Ten stan niewiedzy trwał tydzień. To było dla mnie straszne przeżycie.

W końcu znalazła pani męża?

Pojawił się po tygodniu. Okazało się, że trzymano go właśnie w Hajnówce, w bardzo ostrym reżimie, traktowano gorzej niż kryminalistów.
W drodze do więzienia, w nocy, w środku Puszczy Białowieskiej, milicjanci śpiewali rosyjskie piosenki, ostentacyjnie sugerując, że zaraz go „zariezają”.

Jaki był powód tego aresztowania?

Po latach dowiedzieliśmy się, że w okolicy zginęła komuś broń. Gdy milicja dowiedziała się, że do miasteczka przyjechał doktorant z Politechniki Warszawskiej, członek „Solidarności”, od razu podejrzenie padło na niego. Tak przynajmniej oficjalnie tłumaczono. Tej broni oczywiście nikt nigdy nie znalazł. Dla nas to był jednoznaczny sygnał, że jesteśmy na celowniku.

Czuliście się ludźmi „Solidarności”?

 Oczywiście. Ja formalnie nie byłam członkiem, gdyż miałam małe dziecko, ale emocjonalnie byłam bardzo zaangażowana. Szczególną radość sprawiały mi audycje Radia Solidarność poprzedzone taką charakterystyczną historyczną już melodyjką. Na ulicach zima, czołgi, a my słyszymy wolny głos nadawany z przenośnych nadajników, gdzieś z dachów. Helikoptery latają, żeby ich namierzyć, a oni wciąż nadają raz z jednego dachu, za chwile z drugiego. Za to Radio Solidarność, które podtrzymywało nas na duchu w najtragiczniejszych momentach stanu wojennego, bardzo dziękuję państwu Romaszewskim. To są moi bohaterowie.

Od zawsze wiedzieliście państwo, że PRL to nie jest prawdziwa Polska?

Pochodzimy z rodzin o tradycji AK-owskiej, jak miliony Polaków. Bo przecież prawie cała Polska była w AK. I od zawsze mieliśmy poczucie, że żyjemy w kraju podległym Rosji, w kraju o statusie zaboru. To poczucie zniewolenia narodowego było bardzo głębokie.

„Solidarność” była polskim powstaniem?

To było oczywiste. Chodziło znów o odzyskanie Polski. Później, już na emigracji, bardzo mnie dziwiła, wręcz drażniła, narzucana przez Adama Michnika i Jacka Kuronia interpretacja „Solidarności” jako ruchu związkowego o czysto ekonomicznym podłożu. To był przede wszystkim zryw niepodległościowy, o tym nie wolno nam zapominać.

„Solidarność” wygrała? Zwyciężyła?

W lata 90. wchodziłam z wielkim optymizmem. Naiwnie wierzyłam, że wszystko się zmieniło, że Polska odzyskała pełną niepodległość. Że nie będzie już zakłamywania historii, że będziemy szanowali swoich bohaterów, że będziemy mieli rząd, który będzie bronił nas i naszych interesów, że będzie normalnie. Jako prawnik zaangażowałam się w proces prywatyzacji polskiej gospodarki. Wierzyłam, że przejście od gospodarki planowanej do gospodarki rynkowej wzmocni Polskę. Starałam się ściągać do kraju kapitał. Jednak po paru latach zorientowałam się, że to błędna droga, szkodliwa dla kraju, że polityka prywatyzacyjna, jaką prowadzi polski rząd, nie tylko nie wzmacnia państwa, ale je osłabia. Dlatego też wycofałam się z tej pracy.

Dlaczego III RP jest tak daleka od naszych marzeń?

Przełom odzyskania niepodległości miał charakter w dużej mierze pozorny. Ludzie, którzy niszczyli polską świadomość za PRL, dostali możliwość kontynuowania swojej działalności bez żadnych ograniczeń. I z tej możliwości skorzystali. A środowiska niepodległościowe nigdy nie stanęły porządnie na nogi. Ani razu nie były na tyle silne, by mogły utrzymać się przy władzy i przedstawić polską narrację historyczną.
Wielu Poldkom ta bylejakość tożsamościowa, to pomieszanie prawdy i kłamstwa nie przeszkadzają.
To choroba postkomunizmu. Ludzie nie wiedzą, kim są, gdzie są ich korzenie, skąd pochodzą. Brak poczucia tożsamości to wielka słabość człowieka, gdyż to właśnie poczucie tożsamości daje mu siłę w życiu. Tego poczucia najbardziej brakuje dziś Polakom. Zdegenerowanie postkomunistyczne wykreowało postawy obojętności lub wręcz wrogości wobec poczucia polskości. Dla takich ludzi jedynym wymiarem egzystencji jest wymiar materialny. Stąd się biorą polskie podziały, gdyż ci ludzie są rzeczywiście inni. Mają amputowaną pamięć i tożsamość.

Wracając do państwa drogi za ocean: rozumiemy, że po traumatycznej wyprawie do Białowieży 
zdecydowaliście się na wyjazd?

 Doświadczenie białowieskie było dla nas Szokiem. To nie było internowanie, które dotknęło wielu ludzi jednocześnie, we wspólnocie. Mąż był sam, ja byłam sama. Wtedy już wiedzieliśmy, czego możemy się spodziewać po PRL. Ten tydzień naprawdę nami wstrząsnął. Wcześniej wyjeżdżaliśmy za granicę, również do Stanów Zjednoczonych, ale nawet nie myśleliśmy o pozostaniu tam. Wiedzieliśmy, że za emigrację płaci się straszną cenę, uważaliśmy, że nasze miejsce jest w kraju. Po tym doświadczeniu białowieskim znów dostaliśmy paszporty, ale już z jednoznaczną sugestią, że jedziemy w jedną stronę. W połowie grudnia 1982 r. wyjechaliśmy. Wzięliśmy ze sobą tylko naszą córeczkę, narty i buty narciarskie.

Od razu do Stanów Zjednoczonych?

Tak. Mąż miał tam rodzinę.

Jak się odnaleźliście w USA, w gospodarce rynkowej, w świecie konkurencji?

Mieliśmy jasny cel: chcieliśmy się uczyć, tylko to nas interesowało. Ja musiałam nauczyć się języka, bo znałam jedynie francuski. Mąż trochę mówił po angielsku. Nie było łatwo, bo nie mieliśmy żadnych kontaktów, żadnego poparcia, żadnych stypendiów. Po pół roku mąż został przyjęty na studia magisterskie na wydziale mechaniki na Uniwersytecie Drexel w Filadelfii. To prywatna uczelnia, więc wcześniej musieliśmy zarobić na czesne, na pierwszy semestr. To była dobra inwestycja, bo już po paru miesiącach doceniono męża. Dostał pomoc i mógł kontynuować studia doktoranckie. 

A pani?

Dwa lata zajęło mi opanowanie języka na tyle, bym mogła podjąć studia prawnicze.

Mieliście wówczas państwo poczucie, że wyjechaliście na stałe?

Nie, nigdy nie mieliśmy takiego poczucia. Wszystko było zawsze tymczasowe, przez całe lata.

Pani mąż zrobił naprawdę wielką karierę. Dobrze widać to na filmie,,Polacy”MariiDłużewskiej, który dołączyliśmy w zeszłym tygodniu do naszego pisma. W waszym domu wyróżnienia i dyplomy zajmują całą ścianę.

Tak, mąż rzeczywiście świetnie się odnalazł w USA. Mnie najbardziej cieszy fakt, że jest naprawdę ceniony przez swoich amerykańskich kolegów. Tb rzecz bezcenna. Jest ceniony jako fachowiec i jako człowiek. Wszyscy mówią o nim z szacunkiem, jako o prawej osobie. Odpowiada za duży zespół ludzi, którzy czują, że o nich dba. Zawsze ich wspierał w trudnych chwilach. Teraz, kiedy stał się głównym celem brutalnych ataków z Polski, ma to wielkie znaczenie.

Atak jest tak silny? Jak to wygląda?

To są metody służb specjalnych, to jest rozpracowywanie człowieka. To techniki znane z czasów, gdy zwalczano naukowców zajmujących się zbrodnią katyńską, tylko ulepszone i zmodernizowane. Infiltracja środowiska, w którym człowiek żyje. Poddaje się presji i naciskom osoby z najbliższego otoczenia. Uderzenie idzie szczególnie na przełożonych.

Szukanie słabych punktów?

Też. Ale przede wszystkim próba takiego wpłynięcia na otoczenie, by zmienić stosunek ludzi, którzy zaatakowaną osobę otaczają. Jeżeli było nastawienie pozytywne, buduje się negatywne. W formie klasycznej tę metodę zastosowano w stosunku do dr. Kazimierza Nowaczyka z Uniwersytetu Maryland.

Dostał wypowiedzenie z pracy.

Tak, bo jego szef został otoczony agentami wpływu. Zastosowano klasyczną kombinację operacyjną. Powoli, starannie budowano negatywny wizerunek dr. Nowaczyka, kształtowano nieprzychylne nastawienie jego przełożonych, podkręcano emocje. W końcu podsunięto rozwiązanie, czyli zerwanie kontraktu. Z dnia na dzień, bez ostrzeżenia. I nie bez przyczyny wybrano z grupy zagranicznych ekspertów osobę o pozycji najłatwiejszej do uderzenia: naukowca na kontrakcie, który jest co roku odnawiany. Do tego chodzi o naukowca tuż przed emeryturą, co utrudnia mu znalezienie nowej pracy.

Wobec pani męża też stosowane są takie techniki?

Oczywiście. Płyną listy, donosy, skargi. To naprawdę wyrafinowane działania operacyjne służb specjalnych, takie ulepszone działania dawnej SB. Zwraca uwagę ton tych listów - niesłychanie agresywny, arogancki, brutalny, taki jak z PRL. U podstaw tych wszystkich działań leży identyfikowanie niezależnych naukowców z ministrem Antonim Macierewiczem przedstawianym jako symbol radykalnej prawicy, czyli ugrupowania terrorystycznego kierowanego przez człowieka pokroju bin Ladena. Insynuacje typu „Czy wiecie, z kim on się zadaje, dla kogo on pracuje?”, sugerują, że chodzi o jakąś nielegalną organizację terrorystyczną, a nie o największą polską partię opozycyjną o profilu katolickim.

O ekstremistów?

Tak, o ekstremistów. „Prawicowa ekstrema terrorystyczna”. W Ameryce to niezwykle nośny zarzut, potencjalnie bardzo skuteczny.

Jak się bronicie?

Tłumaczymy, że chodzi o zespół parlamentarzystów, działający zgodnie z prawem w ramach polskiego parlamentu, w skład którego wchodzi ok. 140 posłów, którego celem jest zbadanie przyczyn największej polskiej tragedii narodowej po wojnie. Podkreślamy też, że zespół ten współpracuje z ekspertami z całego świata, fachowcami najwyższej klasy z różnych dziedzin, którzy oferują swoją wiedzę i doświadczenie z poczucia obywatelskiego obowiązku oraz zwykłej ludzkiej przyzwoitości. Mój mąż w ramach współpracy z zespołem parlamentarnym zajmuje się tym, nad czym pracuje na co dzień w swoim laboratorium od 25 lat. Jego praca dla zespołu parlamentarnego nie wykracza poza jego zawodową ekspertyzę. To są badania techniczne, które same w sobie nie mają żadnego wymiaru politycznego. Nikt nie może mu takich prac zabronić. To wręcz jego obowiązek. To rozumieją wszyscy, którzy podchodzą bez uprzedzenia do jego pracy. Dlatego też ustalenia męża dotyczące skrzydła i brzozy zostały opublikowane w piśmie naukowym po uprzednim procesie oceny tej pracy przez trzech anonimowych recenzentów, specjalistów z tej dziedziny.

Mają państwo poczucie osobistego zagrożenia?

Tak, mamy.

Pani mąż i inni naukowcy z amerykańskich czy australijskich uczelni ryzykują całym dorobkiem zawodowym. Ryzykują tym wszystkim, co osiągnęli naprawdę ciężką pracą wielu lat.

Tak, ryzykują. Czy jednak dorobek naukowy może być ważniejszy od Polski? Nie jesteśmy pierwsi, którzy stają przed takim dylematem. Ci przed nami ryzykowali dużo więcej, a mimo to stawali na wezwanie. Dzięki nim istniejemy.

Po tych już ponad dwóch latach, jak ocenia pani pracę zespołu parlamentarnego kierowanego przez Antoniego Macierewicza? Może można coś poprawić?

Zawsze można coś poprawić. Problemów nigdy nie brakuje. Ale dziś trzeba bronić zespołu ze wszystkich sił. Cały atak idzie w kierunku jego likwidacji, gdyż jest zbyt skuteczny. W tym miejscu pragnę podkreślić, że mam najwyższy szacunek dla pana ministra Antoniego Macierewicza. Jego zasługi dla badania katastrofy smoleńskiej są niepodważalne. Jego zasługi dla Polski są historyczne.

Ma pani pretensje do prof. Rońdy, że tak głupio podważył w oczach wielu dorobek także pani męża?

Nie mamy pretensji, gdyż rozumiemy, że prof. Rońda znalazł się w sytuacji, na którą żaden naukowiec nie jest przygotowany. Problem ten jest znacznie bardziej złożony. Przykładowo mój mąż został zaatakowany przez panią Ku-blik w słynnym artykule „Gazety Wyborczej” z 17 września wypowiedziami innych, gdyż żaden z cytatów mających ośmieszyć naukowców zespołu parlamentarnego nie pochodził z zeznań prof. Biniendy. Zdajemy sobie jednak sprawę, że strategia tego ataku polegała m.in. na tym, aby zmusić mojego męża do obrony kosztem innych. Aby podzielić naukowców. Aby napuścić jednych na drugich. Znamy te metody i nie damy się sprowokować.

Jak zapamiętała pani dzień 10 kwietnia 2010 r.?

Dowiedziałam się z telewizji i sięgnęłam po oparcie w Bogu. Pojechałam na mszę do polskiego kościoła. Tam się zebrała cała Polonia, także ci, którzy do kościoła na ogół nie chodzą. Tym razem jednak przyszli. Mąż był wówczas w delegacji. Cały ten okres, bo przecież żałoba trwała bardzo długo, to był bardzo szczególny czas.

Kiedy pani poczuła, że coś jest nie tak z wyjaśnianiem przyczyn tragedii?

W maju pojechałam do Waszyngtonu na konferencję poświęconą mordowi katyńskiemu, zorganizowaną przez Fundację Kościuszkowską. Obecni byli przedstawiciele kongresu USA, administracji prezydenta Baracka Obamy, świata akademickiego, a także polskiej i rosyjskiej ambasady. Wszystko to odbywało się w cieniu katastrofy smoleńskiej. Na tej konferencji niektórzy przedstawiciele Polski i Polonii składali stronie rosyjskiej wyrazy współczucia, że katastrofa ta postawiła ich w takiej trudnej politycznie sytuacji.

Przepraszali Rosjan za dyskomfort?

Tak. Dla mnie to był pierwszy szok. A drugi szok był związany z dyskusją wokół Katynia na tej konferencji. Poza wyjątkami przekaz był jeden: kochajmy się i zapomnijmy. Wówczas postanowiłam zająć się sprawą Katynia. W efekcie zorganizowałam dużą konferencję na temat kwalifikacji prawnej tej zbrodni. Konferencja ta odbyła się w lutym 2011 r. Wzięli w niej udział naukowcy oraz przedstawiciele Kongresu i rządu USA. Wtedy utwierdziłam się w przekonaniu, że aby zrozumieć Smoleńsk, trzeba najpierw zrozumieć Katyń.

Śledziła pani rosyjskie i polskie śledztwo w sprawie katastrofy smoleńskiej?

Kolejny szok to był właśnie raport MAK ogłoszony w styczniu 2011 r. W kontekście konferencji katyńskiej dotarło do mnie, że w Smoleńsku doszło do zamachu.

Jak?

To były sygnały ze strony Amerykanów.

Amerykanie coś wiedzą?

Amerykanie dużo wiedzą, ale dziś nie leży w ich interesie zadrażnianie stosunków międzynarodowych. Prawa człowieka, sprawiedliwość, lojalność - to wszystko jest drugorzędne w stosunku do racji stanu.
Co, pani zdaniem, zdarzyło się w Smoleńsku? Uważam, że ten zamach został przygotowany przez polskie i rosyjskie służby specjalne. Przez te środowiska, które wywodzą się ze służb specjalnych epoki PRL. Śp. Lech Kaczyński i jego polityka zagrażały wielu karierom, zwłaszcza ludziom od zawsze związanym z Moskwą. Zagrażał im raport w sprawie WSI. Zagraża im nadal pan Macierewicz i dlatego jest tak strasznie niszczony. Katastrofo smoleńska to wielki dramat Polski. Możliwe, że to nawet większy dramat niż Katyń, gdyż istnieje uzasadnione podejrzenie, iż zbrodni tej dokonano drogą współpracy ludzi, których nazywamy Polakami, z Rosjanami, czyli działań Polaków przy współpracy z Rosjanami przeciwko polskiemu prezydentowi.

Co pani sądzi o zdjęciu ze Smoleńska z 10 kwietnia 2010 r., opublikowanym przez tygodnik „wSieci”, na którym widzimy premierów Tuska i Putina uśmiechniętych, połączonych nicią porozumienia?

Przede wszystkim na tym zdjęciu uderzają mnie porozumiewawcze spojrzenia obu panów. Oni się tu doskonale rozumieją bez słów. Ponadto z fotografii bije niepohamowana radość polskiego premiera, podkreślona wymownym gestem rąk, który dla mnie mówi: „Ale się udało. Tak trzymać”. Według mnie to zdjęcie jest naocznym dowodem spisku i zdrady narodowej o wymiarze niespotykanym w historii. Dramatyczności dodaje fakt, że większość polskich celebrytów zaprzedała dusze Tuskowi. Dla nich przekaz, jaki niesie to zdjęcie, w ogóle nie jest obrzydliwy. Natomiast obrzydliwy jest sam fakt upublicznienia tej fotografii. To świadczy o skrajnej demoralizacji tego środowiska, które swą niemoralną postawą zaraża całe polskie społeczeństwo. Analogiczną postawę obserwujemy w sprawie debaty smoleńskiej. Dla zaprzedanych Tuskowi celebrytów nie jest ważne, że niezależni naukowcy zgodnie wskazują na wybuch tupolewa w powietrzu. Ważne jest jedynie, żeby tych naukowców ośmieszyć, zdyskredytować i zniszczyć, aby unieważnić w świadomości społecznej ich przekaz oraz odstraszyć innych od podejmowania badań nad katastrofą smoleńską. W swym szaleństwie najwyraźniej wierzą, że są w stanie zabić prawdę.

Pani mąż konsultował z panią podjęcie badań nad Smoleńskiem?

Nie. To była jego decyzja. I chcę tu podkreślić, że dla niego sprawa była prosta. Włożył dane z oficjalnych raportów do programu komputerowego i otrzymał wyniki przeczące wnioskom tych raportów. W swej naukowej naiwności chciał więc przedstawić swoje badania komuś i zapytać: słuchajcie, mi wychodzi tak, dlaczego wam wychodzi inaczej? Porównajmy, sprawdźmy, zweryfikujmy. Chciał zrobić tak, jak zrobiłby każdy normalny naukowiec, jak to się robi w Ameryce.

Jak mąż trafił do zespołu parlamentarnego?  

Po opublikowaniu raportów MAK i Millera mąż usłyszał gdzieś dr. Nowaczyka, który jako pierwszy powiedział, że raport Millera jest nieprawdziwy. Na mnie to zrobiło wielkie wrażenie. Ktoś przyznał głośno pod własnym nazwiskiem, że nie zgadza się z wnioskami Putina. To był wielki akt odwagi cywilnej, który nam zaimponował, który do dziś mi imponuje. Mąż skontaktował się z dr. Nowaczykiem, który z kolei zaprosił go do przedstawienia swych wyników przed zespołem parlamentarnym.

To była kluczowa prezentacja, dowodząca, że nawet przy założeniu, iż brzoza jest twardsza niż w rzeczywistości, a skrzydło słabsze, to samolot ścina drzewo. Do dziś nikt tego nie obalił.

Nikt nie obalił i nie obali. Taka jest prawda.
O wadze tego ustalenia szybko się przekonaliśmy. Wystąpienie męża miało miejsce 8 września 2011 r. 15 września z kolei miała się odbyć na Kapitolu kolejna konferencja katyńska, którą organizowałam. Miał pojawić się na niej szef Kongresu Polonii Amerykańskiej i wielu innych ważnych gości.

Zgadnijmy: po prezentacji pani męża nagle goście się wycofują?

Rzeczywiście. Jak sądzę, polska ambasada natychmiast zaczęła naciskać na liderów Polonii, by nie współpracowali ze mną, by się wycofali. Na dwa dni przed konferencją dostaję telefon, że podobno wszystko jest odwołane. Udało mi się temu zaradzić tylko dzięki dobrej strategii
I  zaufaniu wielu ludzi. Konferencja ostatecznie się odbyła.

Angażując się w sprawę wyjaśnienia tragedii smoleńskiej, mieliście państwo świadomość, w co wchodzicie?

Pełnej świadomości oczywiście nie mieliśmy. I na każdym etapie potrzebny jest nowy akt odwagi. Choć oczywiście pierwsza deklaracja, pierwsze zaangażowanie były najważniejsze. Inna sprawa, że manewr był niewielki. To był moment naprawdę historyczny.

Jaka jest stawka?

Albo obóz patriotyczny zwycięży, albo Polska przestanie istnieć. Dziś Polska jest niszczona przez ludzi, którzy nie czują żadnej więzi z narodem. Dlatego nie mamy wyboru. Musimy o tę Polskę ciągle walczyć, gdyż ona istnieje, „póki my żyjemy”.